| چینیان گفتند ما نقاش‌تر | رومیان گفتند ما را کر و فر | |
| گفت سلطان امتحان خواهم درین | کز شماها کیست در دعوی گزین | |
| اهل چین و روم چون حاضر شدند | رومیان در علم واقف‌تر بدند | |
| چینیان گفتند یک خانه به ما | خاص بسپارید و یک آن شما | |
| بود دو خانه مقابل در بدر | زان یکی چینی ستد رومی دگر | |
| چینیان صد رنگ از شه خواستند | پس خزینه باز کرد آن ارجمند | |
| هر صباحی از خزینه رنگها | چینیان را راتبه بود از عطا | |
| رومیان گفتند نه نقش و نه رنگ | در خور آید کار را جز دفع زنگ | |
| در فرو بستند و صیقل می‌زدند | همچو گردون ساده و صافی شدند | |
| از دو صد رنگی به بی‌رنگی رهیست | رنگ چون ابرست و بی‌رنگی مهیست | |
| هرچه اندر ابر ضو بینی و تاب | آن ز اختر دان و ماه و آفتاب | |
| چینیان چون از عمل فارغ شدند | از پی شادی دهلها می‌زدند | |
| شه در آمد دید آنجا نقشها | می‌ربود آن عقل را و فهم را | |
| بعد از آن آمد به سوی رومیان | پرده را بالا کشیدند از میان | |
| عکس آن تصویر و آن کردارها | زد برین صافی شده دیوارها | |
| هر چه آنجا دید اینجا به نمود | دیده را از دیده‌خانه می‌ربود | |
| رومیان آن صوفیانند ای پدر | بی ز تکرار و کتاب و بی هنر | |
| لیک صیقل کرده‌اند آن سینه‌ها | پاک از آز و حرص و بخل و کینه‌ها | |
| آن صفای آینه وصف دلست | صورت بی منتها را قابلست | |
| صورت بی‌صورت بی حد غیب | ز آینه‌ی دل تافت بر موسی ز جیب |