| بر بدیهای بدان رحمت کنید | بر منی و خویش‌بین لعنت کنید | |
| هین مبادا غیرت آید از کمین | سرنگون افتید در قعر زمین | |
| هر دو گفتند ای خدا فرمان تراست | بی امان تو امانی خود کجاست | |
| این همی گفتند و دلشان می‌طپید | بد کجا آید ز ما نعم العبید | |
| خار خار دو فرشته هم نهشت | تا که تخم خویش‌بینی را نکشت | |
| پس همی گفتند کای ارکانیان | بی خبر از پاکی روحانیان | |
| ما برین گردون تتقها می‌تنیم | بر زمین آییم و شادروان زنیم | |
| عدل توزیم و عبادت آوریم | باز هر شب سوی گردون بر پریم | |
| تا شویم اعجوبه‌ی دور زمان | تا نهیم اندر زمین امن و امان | |
| آن قیاس حال گردون بر زمین | راست ناید فرق دارد در کمین |