| چون نبودش صبر می‌پیچید او | کین سگ زن‌روسپی حیز کو | |
| تا بریزم بر وی آنچ گفته بود | کان زمان شیر ضمیرم خفته بود | |
| چون عیادت بهر دل‌آرامیست | این عیادت نیست دشمن کامیست | |
| تا ببیند دشمن خود را نزار | تا بگیرد خاطر زشتش قرار | |
| بس کسان کایشان ز طاعت گمرهند | دل به رضوان و ثواب آن دهند | |
| خود حقیقت معصیت باشد خفی | بس کدر کان را تو پنداری صفی | |
| همچو آن کر کو همی پنداشتست | کو نکویی کرد و آن بر عکس جست | |
| او نشسته خوش که خدمت کرده‌ام | حق همسایه بجا آورده‌ام | |
| بهر خود او آتشی افروختست | در دل رنجور و خود را سوختست | |
| فاتقوا النار التی اوقدتم | انکم فی المعصیه ازددتم | |
| گفت پیغامبر به یک صاحب‌ریا | صل انک لم تصل یا فتی | |
| از برای چاره‌ی این خوفها | آمد اندر هر نمازی اهدنا | |
| کین نمازم را میامیز ای خدا | با نماز ضالین و اهل ریا | |
| از قیاسی که بکرد آن کر گزین | صحبت ده‌ساله باطل شد بدین | |
| خاصه ای خواجه قیاس حس دون | اندر آن وحیی که هست از حد فزون | |
| گوش حس تو به حرف ار در خورست | دان که گوش غیب‌گیر تو کرست |