| آن کری را گفت افزون مایه‌ای | که ترا رنجور شد همسایه‌ای | |
| گفت با خود کر که با گوش گران | من چه دریابم ز گفت آن جوان | |
| خاصه رنجور و ضعیف آواز شد | لیک باید رفت آنجا نیست بد | |
| چون ببینم کان لبش جنبان شود | من قیاسی گیرم آن را هم ز خود | |
| چون بگویم چونی ای محنت‌کشم | او بخواهد گفت نیکم یا خوشم | |
| من بگویم شکر چه خوردی ابا | او بگوید شربتی یا ماش با | |
| من بگویم صحه نوشت کیست آن | از طبیبان پیش تو گوید فلان | |
| من بگویم بس مبارک‌پاست او | چونک او آمد شود کارت نکو | |
| پای او را آزمودستیم ما | هر کجا شد می‌شود حاجت روا | |
| این جوابات قیاسی راست کرد | پیش آن رنجور شد آن نیک‌مرد | |
| گفت چونی گفت مردم گفت شکر | شد ازین رنجور پر آزار و نکر | |
| کین چه شکرست او مگر با ما بدست | کر قیاسی کرد و آن کژ آمدست | |
| بعد از آن گفتش چه خوردی گفت زهر | گفت نوشت باد افزون گشت قهر | |
| بعد از آن گفت از طبیبان کیست او | که همی‌آید به چاره پیش تو | |
| گفت عزرائیل می‌آید برو | گفت پایش بس مبارک شاد شو | |
| کر برون آمد بگفت او شادمان | شکر کش کردم مراعات این زمان | |
| گفت رنجور این عدو جان ماست | ما ندانستیم کو کان جفاست | |
| خاطر رنجور جویان شد سقط | تا که پیغامش کند از هر نمط | |
| چون کسی که خورده باشد آش بد | می‌بشوراند دلش تا قی کند | |
| کظم غیظ اینست آن را قی مکن | تا بیابی در جزا شیرین سخن |