| هر که نقص خویش را دید و شناخت | اندر استکمال خود ده اسپه تاخت | |
| زان نمی‌پرد به سوی ذوالجلال | کو گمانی می‌برد خود را کمال | |
| علتی بتر ز پندار کمال | نیست اندر جان تو ای ذو دلال | |
| از دل و از دیده‌ات بس خون رود | تا ز تو این معجبی بیرون شود | |
| علت ابلیس انا خیری بدست | وین مرض در نفس هر مخلوق هست | |
| گرچه خود را بس شکسته بیند او | آب صافی دان و سرگین زیر جو | |
| چون بشوراند ترا در امتحان | آب سرگین رنگ گردد در زمان | |
| در تگ جو هست سرگین ای فتی | گرچه جو صافی نماید مر ترا | |
| هست پیر راه‌دان پر فطن | باغهای نفس کل را جوی کن | |
| جوی خود را کی تواند پاک کرد | نافع از علم خدا شد علم مرد | |
| کی تراشد تیغ دسته‌ی خویش را | رو به جراحی سپار این ریش را | |
| بر سر هر ریش جمع آمد مگس | تا نبیند قبح ریش خویش کس | |
| آن مگس اندیشه‌ها وان مال تو | ریش تو آن ظلمت احوال تو | |
| ور نهد مرهم بر آن ریش تو پیر | آن زمان ساکن شود درد و نفیر | |
| تا که پندارد که صحت یافتست | پرتو مرهم بر آنجا تافتست | |
| هین ز مرهم سر مکش ای پشت‌ریش | و آن ز پرتو دان مدان از اصل خویش |