| ور نه‌ای منکر چنین دست تهی | در در آن دوست چون پا می‌نهی | |
| اندکی صرفه بکن از خواب و خور | ارمغان بهر ملاقاتش ببر | |
| شو قلیل النوم مما یهجعون | باش در اسحار از یستغفرون | |
| اندکی جنبش بکن همچون جنین | تا ببخشندت حواس نوربین | |
| وز جهان چون رحم بیرون روی | از زمین در عرصه‌ی واسع شوی | |
| آنک ارض الله واسع گفته‌اند | عرصه‌ای دان انبیا را بس بلند | |
| دل نگردد تنگ زان عرصه‌ی فراخ | نخل تر آنجا نگردد خشک شاخ | |
| حاملی تو مر حواست را کنون | کند و مانده می‌شوی و سرنگون | |
| چونک محمولی نه حامل وقت خواب | ماندگی رفت و شدی بی رنج و تاب | |
| چاشنیی دان تو حال خواب را | پیش محمولی حال اولیا | |
| اولیا اصحاب کهفند ای عنود | در قیام و در تقلب هم رقود | |
| می‌کشدشان بی تکلف در فعال | بی‌خبر ذات الیمین ذات الشمال | |
| چیست آن ذات الیمین فعل حسن | چیست آن ذات الشکال اشغال تن | |
| می‌رود این هر دو کار از انبیا | بی‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا | |
| گر صدایت بشنواند خیر و شر | ذات که باشد ز هر دو بی‌خبر |