| این سخن پایان ندارد هین بتاز | سوی آن دو یار پاک پاک‌باز | |
| گفت یارش کاندر آ ای جمله من | نی مخالف چون گل و خار چمن | |
| رشته یکتا شد غلط کم شو کنون | گر دوتا بینی حروف کاف و نون | |
| کاف و نون همچون کمند آمد جذوب | تا کشاند مر عدم را در خطوب | |
| پس دوتا باید کمند اندر صور | گرچه یکتا باشد آن دو در اثر | |
| گر دو پا گر چار پا ره را برد | همچو مقراض دو تا یکتا برد | |
| آن دو همبازان گازر را ببین | هست در ظاهر خلافی زان و زین | |
| آن یکی کرباس را در آب زد | وان دگر همباز خشکش می‌کند | |
| باز او آن خشک را تر می‌کند | گوییا ز استیزه ضد بر می‌تند | |
| لیک این دو ضد استیزه‌نما | یک‌دل و یک‌کار باشد در رضا | |
| هر نبی و هر ولی را ملکیست | لیک تا حق می‌برد جمله یکیست | |
| چونک جمع مستمع را خواب برد | سنگهای آسیا را آب برد | |
| رفتن این آب فوق آسیاست | رفتنش در آسیا بهر شماست | |
| چون شما را حاجت طاحون نماند | آب را در جوی اصلی باز راند | |
| ناطقه سوی دهان تعلیم راست | ورنه خود آن نطق را جویی جداست | |
| می‌رود بی بانگ و بی تکرارها | تحتها الانهار تا گلزارها | |
| ای خدا جان را تو بنما آن مقام | کاندرو بی‌حرف می‌روید کلام | |
| تا که سازد جان پاک از سر قدم | سوی عرصه‌ی دور و پنهای عدم | |
| عرصه‌ای بس با گشاد و با فضا | وین خیال و هست یابد زو نوا | |
| تنگ‌تر آمد خیالات از عدم | زان سبب باشد خیال اسباب غم |