| آن یکی آمد در یاری بزد | گفت یارش کیستی ای معتمد | |
| گفت من گفتش برو هنگام نیست | بر چنین خوانی مقام خام نیست | |
| خام را جز آتش هجر و فراق | کی پزد کی وا رهاند از نفاق | |
| رفت آن مسکین و سالی در سفر | در فراق دوست سوزید از شرر | |
| پخته گشت آن سوخته پس باز گشت | باز گرد خانه‌ی همباز گشت | |
| حلقه زد بر در بصد ترس و ادب | تا بنجهد بی‌ادب لفظی ز لب | |
| بانگ زد یارش که بر در کیست آن | گفت بر در هم توی ای دلستان | |
| گفت اکنون چون منی ای من در آ | نیست گنجایی دو من را در سرا | |
| نیست سوزن را سر رشته‌ی دوتا | چونک یکتایی درین سوزن در آ | |
| رشته را با سوزن آمد ارتباط | نیست در خور با جمل سم الخیاط | |
| کی شود باریک هستی جمل | جز بمقراض ریاضات و عمل | |
| دست حق باید مر آن را ای فلان | کو بود بر هر محالی کن فکان | |
| هر محال از دست او ممکن شود | هر حرون از بیم او ساکن شود | |
| اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز | زنده گردد از فسون آن عزیز | |
| و آن عدم کز مرده مرده‌تر بود | در کف ایجاد او مضطر بود | |
| کل یوم هو فی شان بخوان | مر ورا بی کار و بی‌فعلی مدان | |
| کمترین کاریش هر روزست آن | کو سه لشکر را کند این سو روان | |
| لشکری ز اصلاب سوی امهات | بهر آن تا در رحم روید نبات | |
| لشکری ز ارحام سوی خاکدان | تا ز نر و ماده پر گردد جهان | |
| لشکری از خاک زان سوی اجل | تا ببیند هر کسی حسن عمل |