| شیر بی‌دم و سر و اشکم کی دید | این‌چنین شیری خدا خود نافرید | |
| ای برادر صبر کن بر درد نیش | تا رهی از نیش نفس گبر خویش | |
| کان گروهی که رهیدند از وجود | چرخ و مهر و ماهشان آرد سجود | |
| هر که مرد اندر تن او نفس گبر | مر ورا فرمان برد خورشید و ابر | |
| چون دلش آموخت شمع افروختن | آفتاب او را نیارد سوختن | |
| گفت حق در آفتاب منتجم | ذکر تزاور کذی عن کهفهم | |
| خار جمله لطف چون گل می‌شود | پیش جزوی کو سوی کل می‌رود | |
| چیست تعظیم خدا افراشتن | خویشتن را خوار و خاکی داشتن | |
| چیست توحید خدا آموختن | خویشتن را پیش واحد سوختن | |
| گر همی‌خواهی که بفروزی چو روز | هستی همچون شب خود را بسوز | |
| هستیت در هست آن هستی‌نواز | همچو مس در کیمیا اندر گداز | |
| در من و سخت کردستی دو دست | هست این جمله خرابی از دو هست |