| چون گرسنه می‌شوی سگ می‌شوی | تند و بد پیوند و بدرگ می‌شوی | |
| چون شدی تو سیر مرداری شدی | بی‌خبر بی پا چو دیواری شدی | |
| پس دمی مردار و دیگر دم سگی | چون کنی در راه شیران خوش‌تگی | |
| آلت اشکار خود جز سگ مدان | کمترک انداز سگ را استخوان | |
| زانک سگ چون سیر شد سرکش شود | کی سوی صید و شکار خوش دود | |
| آن عرب را بی‌نوایی می‌کشید | تا بدان درگاه و آن دولت رسید | |
| در حکایت گفته‌ایم احسان شاه | در حق آن بی‌نوای بی‌پناه | |
| هر چه گوید مرد عاشق بوی عشق | از دهانش می‌جهد در کوی عشق | |
| گر بگوید فقه فقر آید همه | بوی فقر آید از آن خوش دمدمه | |
| ور بگوید کفر دارد بوی دین | آید از گفت شکش بوی یقین | |
| کف کژ کز بهر صدقی خاستست | اصل صاف آن فرع را آراستست | |
| آن کفش را صافی و محقوق دان | همچو دشنام لب معشوق دان | |
| گشته آن دشنام نامطلوب او | خوش ز بهر عارض محبوب او | |
| گر بگوید کژ نماید راستی | ای کژی که راست را آراستی | |
| از شکر گر شکل نانی می‌پزی | طعم قند آید نه نان چون می‌مزی | |
| ور بیابد ممنی زرین وثن | کی هلد آن را برای هر شمن | |
| بلک گیرد اندر آتش افکند | صورت عاریتش را بشکند | |
| تا نماند بر ذهب شکل وثن | زانک صورت مانعست و راه‌زن | |
| ذات زرش داد ربانیتست | نقش بت بر نقد زر عاریتست | |
| بهر کیکی تو گلیمی را مسوز | وز صداع هر مگس مگذار روز |