| چون خلیفه دید و احوالش شنید | آن سبو را پر ز زر کرد و مزید | |
| آن عرب را کرد از فاقه خلاص | داد بخششها و خلعتهای خاص | |
| کین سبو پر زر به دست او دهید | چونک واگردد سوی دجله‌ش برید | |
| از ره خشک آمدست و از سفر | از ره دجله‌ش بود نزدیکتر | |
| چون به کشتی در نشست و دجله دید | سجده می‌کرد از حیا و می‌خمید | |
| کای عجب لطف این شه وهاب را | وان عجب‌تر کو ستد آن آب را | |
| چون پذیرفت از من آن دریای جود | آنچنان نقد دغل را زود زود | |
| کل عالم را سبو دان ای پسر | کو بود از علم و خوبی تا بسر | |
| قطره‌ای از دجله‌ی خوبی اوست | کان نمی‌گنجد ز پری زیر پوست | |
| گنج مخفی بد ز پری چاک کرد | خاک را تابان‌تر از افلاک کرد | |
| گنج مخفی بد ز پری جوش کرد | خاک را سلطان اطلس‌پوش کرد | |
| ور بدیدی شاخی از دجله‌ی خدا | آن سبو را او فنا کردی فنا | |
| آنک دیدندش همیشه بی خودند | بی‌خودانه بر سبو سنگی زدند | |
| ای ز غیرت بر سبو سنگی زده | وان شکستت خود درستی آمده | |
| خم شکسته آب ازو ناریخته | صد درستی زین شکست انگیخته | |
| جزو جزو خم برقصست و بحال | عقل جزوی را نموده این محال | |
| نه سبو پیدا درین حالت نه آب | خوش ببین والله اعلم بالصواب | |
| چون در معنی زنی بازت کنند | پر فکرت زن که شهبازت کنند | |
| پر فکرت شد گل‌آلود و گران | زانک گل‌خواری ترا گل شد چو نان | |
| نان گلست و گوشت کمتر خور ازین | تا نمانی همچو گل اندر زمین |