| زن چو دید او را که تند و توسنست | گشت گریان گریه خود دام زنست | |
| گفت از تو کی چنین پنداشتم | از تو من اومید دیگر داشتم | |
| زن در آمد ازطریق نیستی | گفت من خاک شماام نی ستی | |
| جسم و جان و هرچه هستم آن تست | حکم و فرمان جملگی فرمان تست | |
| گر ز درویشی دلم از صبر جست | بهر خویشم نیست آن بهر تو است | |
| تو مرا در دردها بودی دوا | من نمی‌خواهم که باشی بی‌نوا | |
| جان تو کز بهر خویشم نیست این | از برای تستم این ناله و حنین | |
| خویش من والله که بهر خویش تو | هر نفس خواهد که میرد پیش تو | |
| کاش جانت کش روان من فدا | از ضمیر جان من واقف بدی | |
| چون تو با من این چنین بودی بظن | هم ز جان بیزار گشتم هم ز تن | |
| خاک را بر سیم و زر کردیم چون | تو چنینی با من ای جان را سکون | |
| تو که در جان و دلم جا می‌کنی | زین قدر از من تبرا می‌کنی | |
| تو تبرا کن که هستت دستگاه | ای تبرای ترا جان عذرخواه | |
| یاد می‌کن آن زمانی را که من | چون صنم بودم تو بودی چون شمن | |
| بنده بر وفق تو دل افروختست | هرچه گویی پخت گوید سوختست | |
| من سپاناخ تو با هرچم پزی | یا ترش‌با یا که شیرین می‌سزی | |
| کفر گفتم نک بایمان آمدم | پیش حکمت از سر جان آمدم | |
| خوی شاهانه‌ی ترا نشناختم | پیش تو گستاخ خر در تاختم | |
| چون ز عفو تو چراغی ساختم | توبه کردم اعتراض انداختم | |
| می‌نهم پیش تو شمشیر و کفن | می‌کشم پیش تو گردن را بزن |