| دید احمد را ابوجهل و بگفت | زشت نقشی کز بنی‌هاشم شکفت | |
| گفت احمد مر ورا که راستی | راست گفتی گرچه کار افزاستی | |
| دید صدیقش بگفت ای آفتاب | نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب | |
| گفت احمد راست گفتی ای عزیز | ای رهیده تو ز دنیای نه چیز | |
| حاضران گفتند ای صدر الوری | راست‌گو گفتی دو ضدگو را چرا | |
| گفت من آیینه‌ام مصقول دست | ترک و هندو در من آن بیند که هست | |
| ای زن ار طماع می‌بینی مرا | زین تحری زنانه برتر آ | |
| آن طمع را ماند و رحمت بود | کو طمع آنجا که آن نعمت بود | |
| امتحان کن فقر را روزی دو تو | تا به فقر اندر غنا بینی دوتو | |
| صبر کن با فقر و بگذار این ملال | زانک در فقرست عز ذوالجلال | |
| سرکه مفروش و هزاران جان ببین | از قناعت غرق بحر انگبین | |
| صد هزاران جان تلخی‌کش نگر | همچو گل آغشته اندر گلشکر | |
| ای دریغا مر ترا گنجا بدی | تا ز جانم شرح دل پیدا شدی | |
| این سخن شیرست در پستان جان | بی کشنده خوش نمی‌گردد روان | |
| مستمع چون تشنه و جوینده شد | واعظ ار مرده بود گوینده شد | |
| مستمع چون تازه آمد بی‌ملال | صدزبان گردد به گفتن گنگ و لال | |
| چونک نامحرم در آید از درم | پرده در پنهان شوند اهل حرم | |
| ور در آید محرمی دور از گزند | برگشایند آن ستیران روی‌بند | |
| هرچه را خوب و خوش و زیبا کنند | از برای دیده‌ی بینا کنند | |
| کی بود آواز چنگ و زیر و بم | از برای گوش بی‌حس اصم |