| شوی گفتش چند جویی دخل و کشت | خود چه ماند از عمر افزون‌تر گذشت | |
| عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد | زانک هر دو همچو سیلی بگذرد | |
| خواه صاف و خواه سیل تیره‌رو | چون نمی‌پاید دمی از وی مگو | |
| اندرین عالم هزاران جانور | می‌زید خوش‌عیش بی زیر و زبر | |
| شکر می‌گوید خدا را فاخته | بر درخت و برگ شب نا ساخته | |
| حمد می‌گوید خدا را عندلیب | کاعتماد رزق بر تست ای مجیب | |
| باز دست شاه را کرده نوید | از همه مردار ببریده امید | |
| همچنین از پشه‌گیری تا به پیل | شد عیال الله و حق نعم المعیل | |
| این همه غمها که اندر سینه‌هاست | از بخار و گرد باد و بود ماست | |
| این غمان بیخ‌کن چون داس ماست | این چنین شد و آنچنان وسواس ماست | |
| دان که هر رنجی ز مردن پاره‌ایست | جزو مرگ از خود بران گر چاره‌ایست | |
| چون ز جزو مرگ نتوانی گریخت | دان که کلش بر سرت خواهند ریخت | |
| جزو مرگ ار گشت شیرین مر ترا | دان که شیرین می‌کند کل را خدا | |
| دردها از مرگ می‌آید رسول | از رسولش رو مگردان ای فضول | |
| هر که شیرین می‌زید او تلخ مرد | هر که او تن را پرستد جان نبرد | |
| گوسفندان را ز صحرا می‌کشند | آنک فربه‌تر مر آن را می‌کشند | |
| شب گذشت و صبح آمد ای تمر | چند گیری این فسانه‌ی زر ز سر | |
| تو جوان بودی و قانع‌تر بدی | زر طلب گشتی خود اول زر بدی | |
| رز بدی پر میوه چون کاسد شدی | وقت میوه پختنت فاسد شدی | |
| میوه‌ات باید که شیرین‌تر شود | چون رسن تابان نه واپس‌تر رود |