| پیش من بنشین و مهجوری مساز | تا بگوشت گویم از اقبال راز | |
| حق سلامت می‌کند می‌پرسدت | چونی از رنج و غمان بی‌حدت | |
| نک قراضه‌ی چند ابریشم‌بها | خرج کن این را و باز اینجا بیا | |
| پیر لرزان گشت چون این را شنید | دست می‌خایید و بر خود می‌طپید | |
| بانگ می‌زد کای خدای بی‌نظیر | بس که از شرم آب شد بیچاره پیر | |
| چون بسی بگریست و از حد رفت درد | چنگ را زد بر زمین و خرد کرد | |
| گفت ای بوده حجابم از اله | ای مرا تو راه‌زن از شاه‌راه | |
| ای بخورده خون من هفتاد سال | ای ز تو رویم سیه پیش کمال | |
| ای خدای با عطای با وفا | رحم کن بر عمر رفته در جفا | |
| داد حق عمری که هر روزی از آن | کس نداند قیمت آن در جهان | |
| خرج کردم عمر خود را دم بدم | در دمیدم جمله را در زیر و بم | |
| آه کز یاد ره و پرده‌ی عراق | رفت از یادم دم تلخ فراق | |
| وای کز تری زیر افکند خرد | خشک شد کشت دل من دل بمرد | |
| وای کز آواز این بیست و چهار | کاروان بگذشت و بیگه شد نهار | |
| ای خدا فریاد زین فریادخواه | داد خواهم نه ز کس زین دادخواه | |
| داد خود از کس نیابم جز مگر | زانک او از من بمن نزدیکتر | |
| کین منی از وی رسد دم دم مرا | پس ورا بینم چو این شد کم مرا | |
| همچو آن کو با تو باشد زرشمر | سوی او داری نه سوی خود نظر |