| باز گرد و حال مطرب گوش‌دار | زانک عاجز گشت مطرب ز انتظار | |
| بانگ آمد مر عمر را کای عمر | بنده‌ی ما را ز حاجت باز خر | |
| بنده‌ای داریم خاص و محترم | سوی گورستان تو رنجه کن قدم | |
| ای عمر بر جه ز بیت المال عام | هفتصد دینار در کف نه تمام | |
| پیش او بر کای تو ما را اختیار | این قدر بستان کنون معذور دار | |
| این قدر از بهر ابریشم‌بها | خرج کن چون خرج شد اینجا بیا | |
| پس عمر زان هیبت آواز جست | تا میان را بهر این خدمت ببست | |
| سوی گورستان عمر بنهاد رو | در بغل همیان دوان در جست و جو | |
| گرد گورستان دوانه شد بسی | غیر آن پیر او ندید آنجا کسی | |
| گفت این نبود دگر باره دوید | مانده گشت و غیر آن پیر او ندید | |
| گفت حق فرمود ما را بنده‌ایست | صافی و شایسته و فرخنده‌ایست | |
| پیر چنگی کی بود خاص خدا | حبذا ای سر پنهان حبذا | |
| بار دیگر گرد گورستان بگشت | همچو آن شیر شکاری گرد دشت | |
| چون یقین گشتش که غیر پیر نیست | گفت در ظلمت دل روشن بسیست | |
| آمد او با صد ادب آنجا نشست | بر عمر عطسه فتاد و پیر جست | |
| مر عمر را دید ماند اندر شگفت | عزم رفتن کرد و لرزیدن گرفت | |
| گفت در باطن خدایا از تو داد | محتسب بر پیرکی چنگی فتاد | |
| چون نظر اندر رخ آن پیر کرد | دید او را شرمسار و روی‌زرد | |
| پس عمر گفتش مترس از من مرم | کت بشارتها ز حق آورده‌ام | |
| چند یزدان مدحت خوی تو کرد | تا عمر را عاشق روی تو کرد |