| استن حنانه از هجر رسول | ناله می‌زد همچو ارباب عقول | |
| گفت پیغامبر چه خواهی ای ستون | گفت جانم از فراقت گشت خون | |
| مسندت من بودم از من تاختی | بر سر منبر تو مسند ساختی | |
| گفت خواهی که ترا نخلی کنند | شرقی و غربی ز تو میوه چنند | |
| یا در آن عالم حقت سروی کند | تا تر و تازه بمانی تا ابد | |
| گفت آن خواهم که دایم شد بقاش | بشنو ای غافل کم از چوبی مباش | |
| آن ستون را دفن کرد اندر زمین | تا چو مردم حشر گردد یوم دین | |
| تا بدانی هر که را یزدان بخواند | از همه کار جهان بی کار ماند | |
| هر که را باشد ز یزدان کار و بار | یافت بار آنجا و بیرون شد ز کار | |
| آنک او را نبود از اسرار داد | کی کند تصدیق او ناله‌ی جماد | |
| گوید آری نه ز دل بهر وفاق | تا نگویندش که هست اهل نفاق | |
| گر نیندی واقفان امر کن | در جهان رد گشته بودی این سخن | |
| صد هزاران ز اهل تقلید و نشان | افکندشان نیم وهمی در گمان | |
| که بظن تقلید و استدلالشان | قایمست و جمله پر و بالشان | |
| شبهه‌ای انگیزد آن شیطان دون | در فتند این جمله کوران سرنگون | |
| پای استدلالیان چوبین بود | پای چوبین سخت بی تمکین بود | |
| غیر آن قطب زمان دیده‌ور | کز ثباتش کوه گردد خیره‌سر | |
| پای نابینا عصا باشد عصا | تا نیفتد سرنگون او بر حصا | |
| آن سواری کو سپه را شد ظفر | اهل دین را کیست سلطان بصر | |
| با عصا کوران اگر ره دیده‌اند | در پناه خلق روشن‌دیده‌اند |