| خوش بدی جانم درین باغ و بهار | مست این صحرا و غیبی لاله‌زار | |
| بی پر و بی پا سفر می‌کردمی | بی لب و دندان شکر می‌خوردمی | |
| ذکر و فکری فارغ از رنج دماغ | کردمی با ساکنان چرخ لاغ | |
| چشم بسته عالمی می‌دیدمی | ورد و ریحان بی کفی می‌چیدمی | |
| مرغ آبی غرق دریای عسل | عین ایوبی شراب و مغتسل | |
| که بدو ایوب از پا تا به فرق | پاک شد از رنجها چون نور شرق | |
| مثنوی در حجم گر بودی چو چرخ | در نگنجیدی درو زین نیم برخ | |
| کان زمین و آسمان بس فراخ | کرد از تنگی دلم را شاخ شاخ | |
| وین جهانی کاندرین خوابم نمود | از گشایش پر و بالم را گشود | |
| این جهان و راهش ار پیدا بدی | کم کسی یک لحظه‌ای آنجا بدی | |
| امر می‌آمد که نه طامع مشو | چون ز پایت خار بیرون شد برو | |
| مول مولی می‌زد آنجا جان او | در فضای رحمت و احسان او |