| مصطفی روزی به گورستان برفت | با جنازه‌ی مردی از یاران برفت | |
| خاک را در گور او آگنده کرد | زیر خاک آن دانه‌اش را زنده کرد | |
| این درختانند همچون خاکیان | دستها بر کرده‌اند از خاکدان | |
| سوی خلقان صد اشارت می‌کنند | وانک گوشستش عبارت می‌کنند | |
| با زبان سبز و با دست دراز | از ضمیر خاک می‌گویند راز | |
| همچو بطان سر فرو برده بب | گشته طاووسان و بوده چون غراب | |
| در زمستانشان اگر محبوس کرد | آن غرابان را خدا طاووس کرد | |
| در زمستانشان اگر چه داد مرگ | زنده‌شان کرد از بهار و داد برگ | |
| منکران گویند خود هست این قدیم | این چرا بندیم بر رب کریم | |
| کوری ایشان درون دوستان | حق برویانید باغ و بوستان | |
| هر گلی کاندر درون بویا بود | آن گل از اسرار کل گویا بود | |
| بوی ایشان رغم آنف منکران | گرد عالم می‌رود پرده‌دران | |
| منکران همچون جعل زان بوی گل | یا چو نازک مغز در بانگ دهل | |
| خویشتن مشغول می‌سازند و غرق | چشم می‌دزدند ازین لمعان برق | |
| چشم می‌دزدند و آنجا چشم نی | چشم آن باشد که بیند مامنی | |
| چون ز گورستان پیمبر باز گشت | سوی صدیقه شد و همراز گشت | |
| چشم صدیقه چو بر رویش فتاد | پیش آمد دست بر وی می‌نهاد | |
| بر عمامه و روی او و موی او | بر گریبان و بر و بازوی او | |
| گفت پیغامبر چه می‌جویی شتاب | گفت باران آمد امروز از سحاب | |
| جامه‌هاات می‌بجویم در طلب | تر نمی‌یابم ز باران ای عجب |