| سر از آن خواب مبارک بر نداشت | تا نماز صبحدم آمد بچاشت | |
| در شب تعریس پیش آن عروس | یافت جان پاک ایشان دستبوس | |
| عشق و جان هر دو نهانند و ستیر | گر عروسش خوانده‌ام عیبی مگیر | |
| از ملولی یار خامش کردمی | گر همو مهلت بدادی یکدمی | |
| لیک می‌گوید بگو هین عیب نیست | جز تقاضای قضای غیب نیست | |
| عیب باشد کو نبیند جز که عیب | عیب کی بیند روان پاک غیب | |
| عیب شد نسبت به مخلوق جهول | نی به نسبت با خداوند قبول | |
| کفر هم نسبت به خالق حکمتست | چون به ما نسبت کنی کفر آفتست | |
| ور یکی عیبی بود با صد حیات | بر مثال چوب باشد در نبات | |
| در ترازو هر دو را یکسان کشند | زانک آن هر دو چو جسم و جان خوشند | |
| پس بزرگان این نگفتند از گزاف | جسم پاکان عین جان افتاد صاف | |
| گفتشان و نفسشان و نقششان | جمله جان مطلق آمد بی نشان | |
| جان دشمن‌دارشان جسمست صرف | چون زیاد از نرد او اسمست صرف | |
| آن به خاک اندر شد و کل خاک شد | وین نمک اندر شد و کل پاک شد | |
| آن نمک کز وی محمد املحست | زان حدیث با نمک او افصحست | |
| این نمک باقیست از میراث او | با توند آن وارثان او بجو | |
| پیش تو شسته ترا خود پیش کو | پیش هستت جان پیش‌اندیش کو | |
| گر تو خود را پیش و پس داری گمان | بسته‌ی جسمی و محرومی ز جان | |
| زیر و بالا پیش و پس وصف تنست | بی‌جهتها ذات جان روشنست | |
| برگشا از نور پاک شه نظر | تا نپنداری تو چون کوته‌نظر |