| پیش از آن کین خار پا بیرون کنی | چشم تاریکست جولان چون کنی | |
| آدمی کو می‌نگنجد در جهان | در سر خاری همی گردد نهان | |
| مصطفی آمد که سازد همدمی | کلمینی یا حمیرا کلمی | |
| ای حمیرا آتش اندر نه تو نعل | تا ز نعل تو شود این کوه لعل | |
| این حمیرا لفظ تانیشست و جان | نام تانیثش نهند این تازیان | |
| لیک از تانیث جان را باک نیست | روح را با مرد و زن اشراک نیست | |
| از منث وز مذکر برترست | این نی آن جانست کز خشک و ترست | |
| این نه آن جانست کافزاید ز نان | یا گهی باشد چنین گاهی چنان | |
| خوش کننده‌ست و خوش و عین خوشی | بی خوشی نبود خوشی ای مرتشی | |
| چون تو شیرین از شکر باشی بود | کان شکر گاهی ز تو غایب شود | |
| چون شکر گردی ز تاثیر وفا | پس شکر کی از شکر باشد جدا | |
| عاشق از خود چون غذا یابد رحیق | عقل آنجا گم شود گم ای رفیق | |
| عقل جزوی عشق را منکر بود | گرچه بنماید که صاحب‌سر بود | |
| زیرک و داناست اما نیست نیست | تا فرشته لا نشد آهرمنیست | |
| او بقول و فعل یار ما بود | چون بحکم حال آیی لا بود | |
| لا بود چون او نشد از هست نیست | چونک طوعا لا نشد کرها بسیست | |
| جان کمالست و ندای او کمال | مصطفی گویان ارحنا یا بلال | |
| ای بلال افراز بانگ سلسلت | زان دمی کاندر دمیدم در دلت | |
| زان دمی کادم از آن مدهوش گشت | هوش اهل آسمان بیهوش گشت | |
| مصطفی بی‌خویش شد زان خوب صوت | شد نمازش از شب تعریس فوت |