| گفت پیغامبر که نفحتهای حق | اندرین ایام می‌آرد سبق | |
| گوش و هش دارید این اوقات را | در ربایید این چنین نفحات را | |
| نفحه آمد مر شما را دید و رفت | هر که را می‌خواست جان بخشید و رفت | |
| نفحه‌ی دیگر رسید آگاه باش | تا ازین هم وانمانی خواجه‌تاش | |
| جان آتش یافت زو آتش کشی | جان مرده یافت از وی جنبشی | |
| جان ناری یافت از وی انطفا | مرده پوشید از بقای او قبا | |
| تازگی و جنبش طوبیست این | همچو جنبشهای حیوان نیست این | |
| گر در افتد در زمین و آسمان | زهره‌هاشان آب گردد در زمان | |
| خود ز بیم این دم بی‌منتها | باز خوان فابین ان یحملنها | |
| ورنه خود اشفقن منها چون بدی | گرنه از بیمش دل که خون شدی | |
| دوش دیگر لون این می‌داد دست | لقمه‌ی چندی درآمد ره ببست | |
| بهر لقمه گشته لقمانی گرو | وقت لقمانست ای لقمه برو | |
| از هوای لقمه‌ی این خارخار | از کف لقمان همی جویید خار | |
| در کف او خار و سایه‌ش نیز نیست | لیکتان از حرص آن تمییز نیست | |
| خار دان آن را که خرما دیده‌ای | زانک بس نان کور و بس نادیده‌ای | |
| جان لقمان که گلستان خداست | پای جانش خسته‌ی خاری چراست | |
| اشتر آمد این وجود خارخوار | مصطفی‌زادی برین اشتر سوار | |
| اشترا تنگ گلی بر پشت تست | کز نسیمش در تو صد گلزار رست | |
| میل تو سوی مغیلانست و ریگ | تا چه گل چینی ز خار مردریگ | |
| ای بگشته زین طلب از کو بکو | چند گویی کین گلستان کو و کو |