| ما بمردیم و بکلی کاستیم | بانگ حق آمد همه بر خاستیم | |
| بانگ حق اندر حجاب و بی حجاب | آن دهد کو داد مریم را ز جیب | |
| ای فناتان نیست کرده زیر پوست | باز گردید از عدم ز آواز دوست | |
| مطلق آن آواز خود از شه بود | گرچه از حلقوم عبدالله بود | |
| گفته او را من زبان و چشم تو | من حواس و من رضا و خشم تو | |
| رو که بی یسمع و بی یبصر توی | سر توی چه جای صاحب‌سر توی | |
| چون شدی من کان لله از وله | من ترا باشم که کان الله له | |
| گه توی گویم ترا گاهی منم | هر چه گویم آفتاب روشنم | |
| هر کجا تابم ز مشکات دمی | حل شد آنجا مشکلات عالمی | |
| ظلمتی را کفتابش بر نداشت | از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت | |
| آدمی را او بخویش اسما نمود | دیگران را ز آدم اسما می‌گشود | |
| خواه ز آدم گیر نورش خواه ازو | خواه از خم گیر می خواه از کدو | |
| کین کدو با خنب پیوستست سخت | نی چو تو شاد آن کدوی نیکبخت | |
| گفت طوبی من رآنی مصطفی | والذی یبصر لمن وجهی رای | |
| چون چراغی نور شمعی را کشید | هر که دید آن را یقین آن شمع دید | |
| همچنین تا صد چراغ ار نقل شد | دیدن آخر لقای اصل شد | |
| خواه از نور پسین بستان تو آن | هیچ فرقی نیست خواه از شمع جان | |
| خواه بین نور از چراغ آخرین | خواه بین نورش ز شمع غابرین |