| آن شنیدستی که در عهد عمر | بود چنگی مطربی با کر و فر | |
| بلبل از آواز او بی‌خود شدی | یک طرب ز آواز خوبش صد شدی | |
| مجلس و مجمع دمش آراستی | وز نوای او قیامت خاستی | |
| همچو اسرافیل کوازش بفن | مردگان را جان در آرد در بدن | |
| یا رسیلی بود اسرافیل را | کز سماعش پر برستی فیل را | |
| سازد اسرافیل روزی ناله را | جان دهد پوسیده‌ی صدساله را | |
| انبیا را در درون هم نغمه‌هاست | طالبان را زان حیات بی‌بهاست | |
| نشنود آن نغمه‌ها را گوش حس | کز ستمها گوش حس باشد نجس | |
| نشنود نغمه‌ی پری را آدمی | کو بود ز اسرار پریان اعجمی | |
| گر چه هم نغمه‌ی پری زین عالمست | نغمه‌ی دل برتر از هر دو دمست | |
| که پری و آدمی زندانیند | هر دو در زندان این نادانیند | |
| معشر الجن سوره‌ی رحمان بخوان | تستطیعوا تنفذوا را باز دان | |
| نغمه‌های اندرون اولیا | اولا گوید که ای اجزای لا | |
| هین ز لای نفی سرها بر زنید | این خیال و وهم یکسو افکنید | |
| ای همه پوسیده در کون و فساد | جان باقیتان نرویید و نزاد | |
| گر بگویم شمه‌ای زان نغمه‌ها | جانها سر بر زنند از دخمه‌ها | |
| گوش را نزدیک کن کان دور نیست | لیک نقل آن به تو دستور نیست | |
| هین که اسرافیل وقتند اولیا | مرده را زیشان حیاتست و نما | |
| جان هر یک مرده‌ای از گور تن | بر جهد ز آوازشان اندر کفن | |
| گوید این آواز ز آواها جداست | زنده کردن کار آواز خداست |