| ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ | ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ | |
| این سخنهایی که از عقل کلست | بوی آن گلزار و سرو و سنبلست | |
| بوی گل دیدی که آنجا گل نبود | جوش مل دیدی که آنجا مل نبود | |
| بو قلاووزست و رهبر مر ترا | می‌برد تا خلد و کوثر مر ترا | |
| بو دوای چشم باشد نورساز | شد ز بویی دیده‌ی یعقوب باز | |
| بوی بد مر دیده را تاری کند | بوی یوسف دیده را یاری کند | |
| تو که یوسف نیستی یعقوب باش | همچو او با گریه و آشوب باش | |
| بشنو این پند از حکیم غزنوی | تا بیابی در تن کهنه نوی | |
| ناز را رویی بباید همچو ورد | چون نداری گرد بدخویی مگرد | |
| زشت باشد روی نازیبا و ناز | سخت باشد چشم نابینا و درد | |
| پیش یوسف نازش و خوبی مکن | جز نیاز و آه یعقوبی مکن | |
| معنی مردن ز طوطی بد نیاز | در نیاز و فقر خود را مرده ساز | |
| تا دم عیسی ترا زنده کند | همچو خویشت خوب و فرخنده کند | |
| از بهاران کی شود سرسبز سنگ | خاک شو تا گل نمایی رنگ رنگ | |
| سالها تو سنگ بودی دل‌خراش | آزمون را یک زمانی خاک باش |