| ورنه چون لطفت نماند وین جمال | از تو آید آن حریفان را ملال | |
| آن جماعت کت همی‌دادند ریو | چون ببینندت بگویندت که دیو | |
| جمله گویندت چو بینندت بدر | مرده‌ای از گور خود بر کرد سر | |
| همچو امرد که خدا نامش کنند | تا بدین سالوس در دامش کنند | |
| چونک در بدنامی آمد ریش او | دیو را ننگ آید از تفتیش او | |
| دیو سوی آدمی شد بهر شر | سوی تو ناید که از دیوی بتر | |
| تا تو بودی آدمی دیو از پیت | می‌دوید و می‌چشانید او میت | |
| چون شدی در خوی دیوی استوار | می‌گریزد از تو دیو نابکار | |
| آنک اندر دامنت آویخت او | چون چنین گشتی ز تو بگریخت او |