| راستی کن ای تو فخر راستان | ای تو صدر و من درت را آستان | |
| آستانه و صدر در معنی کجاست | ما و من کو آن طرف کان یار ماست | |
| ای رهیده جان تو از ما و من | ای لطیفه‌ی روح اندر مرد و زن | |
| مرد و زن چون یک شود آن یک توی | چونک یکها محو شد انک توی | |
| این من و ما بهر آن بر ساختی | تا تو با خود نرد خدمت باختی | |
| تا من و توها همه یک جان شوند | عاقبت مستغرق جانان شوند | |
| این همه هست و بیا ای امر کن | ای منزه از بیا و از سخن | |
| جسم جسمانه تواند دیدنت | در خیال آرد غم و خندیدنت | |
| دل که او بسته‌ی غم و خندیدنست | تو مگو کو لایق آن دیدنست | |
| آنک او بسته‌ی غم و خنده بود | او بدین دو عاریت زنده بود | |
| باغ سبز عشق کو بی منتهاست | جز غم و شادی درو بس میوه‌هاست | |
| عاشقی زین هر دو حالت برترست | بی بهار و بی خزان سبز و ترست | |
| ده زکات روی خوب ای خوب‌رو | شرح جان شرحه شرحه بازگو | |
| کز کرشم غمزه‌ای غمازه‌ای | بر دلم بنهاد داغی تازه‌ای | |
| من حلالش کردم ار خونم بریخت | من همی‌گفتم حلال او می‌گریخت | |
| چون گریزانی ز ناله‌ی خاکیان | غم چه ریزی بر دل غمناکیان | |
| ای که هر صبحی که از مشرق بتافت | همچو چشمه‌ی مشرقت در جوش یافت | |
| چون بهانه دادی این شیدات را | ای بها نه شکر لبهات را | |
| ای جهان کهنه را تو جان نو | از تن بی جان و دل افغان شنو | |
| شرح گل بگذار از بهر خدا | شرح بلبل گو که شد از گل جدا |