| جمله عالم زان غیور آمد که حق | برد در غیرت برین عالم سبق | |
| او چو جانست و جهان چون کالبد | کالبد از جان پذیرد نیک و بد | |
| هر که محراب نمازش گشت عین | سوی ایمان رفتنش می‌دان تو شین | |
| هر که شد مر شاه را او جامه‌دار | هست خسران بهر شاهش اتجار | |
| هر که با سلطان شود او همنشین | بر درش شستن بود حیف و غبین | |
| دستبوسش چون رسید از پادشاه | گر گزیند بوس پا باشد گناه | |
| گرچه سر بر پا نهادن خدمتست | پیش آن خدمت خطا و زلتست | |
| شاه را غیرت بود بر هر که او | بو گزیند بعد از آن که دید رو | |
| غیرت حق بر مثل گندم بود | کاه خرمن غیرت مردم بود | |
| اصل غیرتها بدانید از اله | آن خلقان فرع حق بی‌اشتباه | |
| شرح این بگذارم و گیرم گله | از جفای آن نگار ده دله | |
| نالم ایرا ناله‌ها خوش آیدش | از دو عالم ناله و غم بایدش | |
| چون ننالم تلخ از دستان او | چون نیم در حلقه‌ی مستان او | |
| چون نباشم همچو شب بی روز او | بی وصال روی روز افروز او | |
| ناخوش او خوش بود در جان من | جان فدای یار دل‌رنجان من | |
| عاشقم بر رنج خویش و درد خویش | بهر خشنودی شاه فرد خویش | |
| خاک غم را سرمه سازم بهر چشم | تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم | |
| اشک کان از بهر او بارند خلق | گوهرست و اشک پندارند خلق | |
| من ز جان جان شکایت می‌کنم | من نیم شاکی روایت می‌کنم | |
| دل همی‌گوید کزو رنجیده‌ام | وز نفاق سست می‌خندیده‌ام |