| این دریغاها خیال دیدنست | وز وجود نقد خود ببریدنست | |
| غیرت حق بود و با حق چاره نیست | کو دلی کز عشق حق صد پاره نیست | |
| غیرت آن باشد که او غیر همه‌ست | آنک افزون از بیان و دمدمه‌ست | |
| ای دریغا اشک من دریا بدی | تا نثار دلبر زیبا بدی | |
| طوطی من مرغ زیرکسار من | ترجمان فکرت و اسرار من | |
| هرچه روزی داد و ناداد آیدم | او ز اول گفته تا یاد آیدم | |
| طوطیی کید ز وحی آواز او | پیش از آغاز وجود آغاز او | |
| اندرون تست آن طوطی نهان | عکس او را دیده تو بر این و آن | |
| می برد شادیت را تو شاد ازو | می‌پذیری ظلم را چون داد ازو | |
| ای که جان را بهر تن می‌سوختی | سوختی جان را و تن افروختی | |
| سوختم من سوخته خواهد کسی | تا زمن آتش زند اندر خسی | |
| سوخته چون قابل آتش بود | سوخته بستان که آتش‌کش بود | |
| ای دریغا ای دریغا ای دریغ | کانچنان ماهی نهان شد زیر میغ | |
| چون زنم دم کتش دل تیز شد | شیر هجر آشفته و خون‌ریز شد | |
| آنک او هشیار خود تندست و مست | چون بود چون او قدح گیرد به دست | |
| شیر مستی کز صفت بیرون بود | از بسیط مرغزار افزون بود | |
| قافیه‌اندیشم و دلدار من | گویدم مندیش جز دیدار من | |
| خوش نشین ای قافیه‌اندیش من | قافیه‌ی دولت توی در پیش من | |
| حرف چه بود تا تو اندیشی از آن | حرف چه بود خار دیوار رزان | |
| حرف و صوت و گفت را بر هم زنم | تا که بی این هر سه با تو دم زنم |