| چون شنید آن مرغ کان طوطی چه کرد | پس بلرزید اوفتاد و گشت سرد | |
| خواجه چون دیدش فتاده همچنین | بر جهید و زد کله را بر زمین | |
| چون بدین رنگ و بدین حالش بدید | خواجه بر جست و گریبان را درید | |
| گفت ای طوطی خوب خوش‌حنین | این چه بودت این چرا گشتی چنین | |
| ای دریغا مرغ خوش‌آواز من | ای دریغا همدم و همراز من | |
| ای دریغا مرغ خوش‌الحان من | راح روح و روضه و ریحان من | |
| گر سلیمان را چنین مرغی بدی | کی خود او مشغول آن مرغان شدی | |
| ای دریغا مرغ کارزان یافتم | زود روی از روی او بر تافتم | |
| ای زبان تو بس زیانی بر وری | چون توی گویا چه گویم من ترا | |
| ای زبان هم آتش و هم خرمنی | چند این آتش درین خرمن زنی | |
| در نهان جان از تو افغان می‌کند | گرچه هر چه گوییش آن می‌کند | |
| ای زبان هم گنج بی‌پایان توی | ای زبان هم رنج بی‌درمان توی | |
| هم صفیر و خدعه‌ی مرغان توی | هم انیس وحشت هجران توی | |
| چند امانم می‌دهی ای بی امان | ای تو زه کرده به کین من کمان | |
| نک بپرانیده‌ای مرغ مرا | در چراگاه ستم کم کن چرا | |
| یا جواب من بگو یا داده ده | یا مرا ز اسباب شادی یاد ده | |
| ای دریغا نور ظلمت‌سوز من | ای دریغا صبح روز افروز من | |
| ای دریغا مرغ خوش‌پرواز من | ز انتها پریده تا آغاز من | |
| عاشق رنجست نادان تا ابد | خیز لا اقسم بخوان تا فی کبد | |
| از کبد فارغ بدم با روی تو | وز زبد صافی بدم در جوی تو |