| اولیا را هست قدرت از اله | تیر جسته باز آرندش ز راه | |
| بسته درهای موالید از سبب | چون پشیمان شد ولی زان دست رب | |
| گفته ناگفته کند از فتح باب | تا از آن نه سیخ سوزد نه کباب | |
| از همه دلها که آن نکته شنید | آن سخن را کرد محو و ناپدید | |
| گرت برهان باید و حجت مها | بازخوان من آیة او ننسها | |
| آیت انسوکم ذکری بخوان | قدرت نسیان نهادنشان بدان | |
| چون به تذکیر و به نسیان قادرند | بر همه دلهای خلقان قاهرند | |
| چون بنسیان بست او راه نظر | کار نتوان کرد ور باشد هنر | |
| خلتم سخریة اهل السمو | از نبی خوانید تا انسوکم | |
| صاحب ده پادشاه جسمهاست | صاحب دل شاه دلهای شماست | |
| فرع دید آمد عمل بی‌هیچ شک | پس نباشد مردم الا مردمک | |
| من تمام این نیارم گفت از آن | منع می‌آید ز صاحب مرکزان | |
| چون فراموشی خلق و یادشان | با ویست و او رسد فریادشان | |
| صد هزاران نیک و بد را آن بهی | می‌کند هر شب ز دلهاشان تهی | |
| روز دلها را از آن پر می‌کند | آن صدفها را پر از در می‌کند | |
| آن همه اندیشه‌ی پیشانها | می‌شناسند از هدایت خانها | |
| پیشه و فرهنگ تو آید به تو | تا در اسباب بگشاید به تو | |
| پیشه‌ی زرگر بهنگر نشد | خوی این خوش‌خو با آن منکر نشد | |
| پیشه‌ها و خلقها همچون جهاز | سوی خصم آیند روز رستخیز | |
| پیشه‌ها و خلقها از بعد خواب | واپس آید هم به خصم خود شتاب |