| کرد بازرگان تجارت را تمام | باز آمد سوی منزل دوستکام | |
| هر غلامی را بیاورد ارمغان | هر کنیزک را ببخشید او نشان | |
| گفت طوطی ارمغان بنده کو | آنچ دیدی و آنچ گفتی بازگو | |
| گفت نه من خود پشیمانم از آن | دست خود خایان و انگشتان گزان | |
| من چرا پیغام خامی از گزاف | بردم از بی‌دانشی و از نشاف | |
| گفت ای خواجه پشیمانی ز چیست | چیست آن کین خشم و غم را مقتضیست | |
| گفت گفتم آن شکایتهای تو | با گروهی طوطیان همتای تو | |
| آن یکی طوطی ز دردت بوی برد | زهره‌اش بدرید و لرزید و بمرد | |
| من پشیمان گشتم این گفتن چه بود | لیک چون گفتم پشیمانی چه سود | |
| نکته‌ای کان جست ناگه از زبان | همچو تیری دان که آن جست از کمان | |
| وا نگردد از ره آن تیر ای پسر | بند باید کرد سیلی را ز سر | |
| چون گذشت از سر جهانی را گرفت | گر جهان ویران کند نبود شگفت | |
| فعل را در غیب اثرها زادنیست | و آن موالیدش بحکم خلق نیست | |
| بی‌شریکی جمله مخلوق خداست | آن موالید ار چه نسبتشان به ماست | |
| زید پرانید تیری سوی عمرو | عمرو را بگرفت تیرش همچو نمر | |
| مدت سالی همی زایید درد | دردها را آفریند حق نه مرد | |
| زید رامی آن دم ار مرد از وجل | دردها می‌زاید آنجا تا اجل | |
| زان موالید وجع چون مرد او | زید را ز اول سبب قتال گو | |
| آن وجعها را بدو منسوب دار | گرچه هست آن جمله صنع کردگار | |
| همچنین کشت و دم و دام و جماع | آن موالیدست حق را مستطاع |