| آدم از فردوس و از بالای هفت | پای ماچان از برای عذر رفت | |
| گر ز پشت آدمی وز صلب او | در طلب می‌باش هم در طلب او | |
| ز آتش دل و آب دیده نقل ساز | بوستان از ابر و خورشیدست باز | |
| تو چه دانی ذوق آب دیدگان | عاشق نانی تو چون نادیدگان | |
| گر تو این انبان ز نان خالی کنی | پر ز گوهرهای اجلالی کنی | |
| طفل جان از شیر شیطان باز کن | بعد از آنش با ملک انباز کن | |
| تا تو تاریک و ملول و تیره‌ای | دان که با دیو لعین همشیره‌ای | |
| لقمه‌ای کو نور افزود و کمال | آن بود آورده از کسب حلال | |
| روغنی کاید چراغ ما کشد | آب خوانش چون چراغی را کشد | |
| علم و حکمت زاید از لقمه‌ی حلال | عشق و رقت آید از لقمه‌ی حلال | |
| چون ز لقمه تو حسد بینی و دام | جهل و غفلت زاید آن را دان حرام | |
| هیچ گندم کاری و جو بر دهد | دیده‌ای اسپی که کره‌ی خر دهد | |
| لقمه تخمست و برش اندیشه‌ها | لقمه بحر و گوهرش اندیشه‌ها | |
| زاید از لقمه‌ی حلال اندر دهان | میل خدمت عزم رفتن آن جهان |