| بود بازرگان و او را طوطیی | در قفص محبوس زیبا طوطیی | |
| چونک بازرگان سفر را ساز کرد | سوی هندستان شدن آغاز کرد | |
| هر غلام و هر کنیزک را ز جود | گفت بهر تو چه آرم گوی زود | |
| هر یکی از وی مرادی خواست کرد | جمله را وعده بداد آن نیک مرد | |
| گفت طوطی را چه خواهی ارمغان | کارمت از خطه‌ی هندوستان | |
| گفتش آن طوطی که آنجا طوطیان | چون ببینی کن ز حال من بیان | |
| کان فلان طوطی که مشتاق شماست | از قضای آسمان در حبس ماست | |
| بر شما کرد او سلام و داد خواست | وز شما چاره و ره ارشاد خواست | |
| گفت می‌شاید که من در اشتیاق | جان دهم اینجا بمیرم در فراق | |
| این روا باشد که من در بند سخت | گه شما بر سبزه گاهی بر درخت | |
| این چنین باشد وفای دوستان | من درین حبس و شما در گلستان | |
| یاد آرید ای مهان زین مرغ زار | یک صبوحی درمیان مرغزار | |
| یاد یاران یار را میمون بود | خاصه کان لیلی و این مجنون بود | |
| ای حریفان بت موزون خود | من قدحها می‌خورم پر خون خود | |
| یک قدح می‌نوش کن بر یاد من | گر نمی‌خواهی که بدهی داد من | |
| یا بیاد این فتاده‌ی خاک‌بیز | چونک خوردی جرعه‌ای بر خاک ریز | |
| ای عجب آن عهد و آن سوگند کو | وعده‌های آن لب چون قند کو | |
| گر فراق بنده از بد بندگیست | چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست | |
| ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ | با طرب‌تر از سماع و بانگ چنگ | |
| ای جفای تو ز دولت خوب‌تر | و انتقام تو ز جان محبوب‌تر |