| کرد حق و کرد ما هر دو ببین | کرد ما را هست دان پیداست این | |
| گر نباشد فعل خلق اندر میان | پس مگو کس را چرا کردی چنان | |
| خلق حق افعال ما را موجدست | فعل ما آثار خلق ایزدست | |
| ناطقی یا حرف بیند یا غرض | کی شود یک دم محیط دو عرض | |
| گر به معنی رفت شد غافل ز حرف | پیش و پس یک دم نبیند هیچ طرف | |
| آن زمان که پیش‌بینی آن زمان | تو پس خود کی ببینی این بدان | |
| چون محیط حرف و معنی نیست جان | چون بود جان خالق این هر دوان | |
| حق محیط جمله آمد ای پسر | وا ندارد کارش از کار دگر | |
| گفت شیطان که بما اغویتنی | کرد فعل خود نهان دیو دنی | |
| گفت آدم که ظلمنا نفسنا | او ز فعل حق نبد غافل چو ما | |
| در گنه او از ادب پنهانش کرد | زان گنه بر خود زدن او بر بخورد | |
| بعد توبه گفتش ای آدم نه من | آفریدم در تو آن جرم و محن | |
| نه که تقدیر و قضای من بد آن | چون به وقت عذر کردی آن نهان | |
| گفت ترسیدم ادب نگذاشتم | گفت هم من پاس آنت داشتم | |
| هر که آرد حرمت او حرمت برد | هر که آرد قند لوزینه خورد | |
| طیبات از بهر کی للطیبین | یار را خوش کن برنجان و ببین | |
| یک مثال ای دل پی فرقی بیار | تا بدانی جبر را از اختیار | |
| دست کان لرزان بود از ارتعاش | وانک دستی تو بلرزانی ز جاش | |
| هر دو جنبش آفریده‌ی حق شناس | لیک نتوان کرد این با آن قیاس | |
| زان پشیمانی که لرزانیدیش | مرتعش را کی پشیمان دیدیش |