| آمد او آنجا و از دور ایستاد | مر عمر را دید و در لرز اوفتاد | |
| هیبتی زان خفته آمد بر رسول | حالتی خوش کرد بر جانش نزول | |
| مهر و هیبت هست ضد همدگر | این دو ضد را دید جمع اندر جگر | |
| گفت با خود من شهان را دیده‌ام | پیش سلطانان مه و بگزیده‌ام | |
| از شهانم هیبت و ترسی نبود | هیبت این مرد هوشم را ربود | |
| رفته‌ام در بیشه‌ی شیر و پلنگ | روی من زیشان نگردانید رنگ | |
| بس شدستم در مصاف و کارزار | همچو شیر آن دم که باشد کارزار | |
| بس که خوردم بس زدم زخم گران | دل قوی‌تر بوده‌ام از دیگران | |
| بی‌سلاح این مرد خفته بر زمین | من به هفت اندام لرزان چیست این | |
| هیبت حقست این از خلق نیست | هیبت این مرد صاحب دلق نیست | |
| هر که ترسید از حق او تقوی گزید | ترسد از وی جن و انس و هر که دید | |
| اندرین فکرت به حرمت دست بست | بعد یک ساعت عمر از خواب جست | |
| کرد خدمت مر عمر را و سلام | گفت پیغامبر سلام آنگه کلام | |
| پس علیکش گفت و او را پیش خواند | ایمنش کرد و به پیش خود نشاند | |
| لاتخافوا هست نزل خایفان | هست در خور از برای خایف آن | |
| هر که ترسد مر ورا ایمن کنند | مر دل ترسنده را ساکن کنند | |
| آنک خوفش نیست چون گویی مترس | درس چه‌دهی نیست او محتاج درس | |
| آن دل از جا رفته را دلشاد کرد | خاطر ویرانش را آباد کرد | |
| بعد از آن گفتش سخنهای دقیق | وز صفات پاک حق نعم الرفیق | |
| وز نوازشهای حق ابدال را | تا بداند او مقام و حال را |