| چون به قعر خوی خود اندر رسی | پس بدانی کز تو بود آن ناکسی | |
| شیر را در قعر پیدا شد که بود | نقش او آنکش دگر کس می‌نمود | |
| هر که دندان ضعیفی می‌کند | کار آن شیر غلط‌بین می‌کند | |
| می‌ببیند خال بد بر روی عم | عکس خال تست آن از عم مرم | |
| ممنان آیینه‌ی همدیگرند | این خبر می از پیمبر آورند | |
| پیش چشمت داشتی شیشه‌ی کبود | زان سبب عالم کبودت می‌نمود | |
| گر نه کوری این کبودی دان ز خویش | خویش را بد گو مگو کس را تو بیش | |
| ممن ار ینظر بنور الله نبود | غیب ممن را برهنه چون نمود | |
| چون که تو ینظر بنار الله بدی | در بدی از نیکوی غافل شدی | |
| اندک اندک آب بر آتش بزن | تا شود نار تو نور ای بوالحزن | |
| تو بزن یا ربنا آب طهور | تا شود این نار عالم جمله نور | |
| آب دریا جمله در فرمان تست | آب و آتش ای خداوند آن تست | |
| گر تو خواهی آتش آب خوش شود | ور نخواهی آب هم آتش شود | |
| این طلب در ما هم از ایجاد تست | رستن از بیداد یا رب داد تست | |
| بی‌طلب تو این طلب‌مان داده‌ای | گنج احسان بر همه بگشاده‌ای |