| چونک شیر اندر بر خویشش کشید | در پناه شیر تا چه می‌دوید | |
| چونک در چه بنگریدند اندر آب | اندر آب از شیر و او در تافت تاب | |
| شیر عکس خویش دید از آب تفت | شکل شیری در برش خرگوش زفت | |
| چونک خصم خویش را در آب دید | مر ورا بگذاشت و اندر چه جهید | |
| در فتاد اندر چهی کو کنده بود | زانک ظلمش در سرش آینده بود | |
| چاه مظلم گشت ظلم ظالمان | این چنین گفتند جمله‌ی عالمان | |
| هر که ظالم‌تر چهش با هول‌تر | عدل فرمودست بتر را بتر | |
| ای که تو از جاه ظلمی می‌کنی | دانک بهر خویش چاهی می‌کنی | |
| گرد خود چون کرم پیله بر متن | بهر خود چه می‌کنی اندازه کن | |
| مر ضعیفان را تو بی‌خصمی مدان | از نبی ذا جاء نصر الله خوان | |
| گر تو پیلی خصم تو از تو رمید | نک جزا طیرا ابابیلت رسید | |
| گر ضعیفی در زمین خواهد امان | غلغل افتد در سپاه آسمان | |
| گر بدندانش گزی پر خون کنی | درد دندانت بگیرد چون کنی | |
| شیر خود را دید در چه وز غلو | خویش را نشناخت آن دم از عدو | |
| عکس خود را او عدو خویش دید | لاجرم بر خویش شمشیری کشید | |
| ای بسا ظلمی که بینی در کسان | خوی تو باشد دریشان ای فلان | |
| اندریشان تافته هستی تو | از نفاق و ظلم و بد مستی تو | |
| آن توی و آن زخم بر خود می‌زنی | بر خود آن دم تار لعنت می‌تنی | |
| در خود آن بد را نمی‌بینی عیان | ورنه دشمن بودیی خود را بجان | |
| حمله بر خود می‌کنی ای ساده مرد | همچو آن شیری که بر خود حمله کرد |