| چونک نزد چاه آمد شیر دید | کز ره آن خرگوش ماند و پا کشید | |
| گفت پا واپس کشیدی تو چرا | پای را واپس مکش پیش اندر آ | |
| گفت کو پایم که دست و پای رفت | جان من لرزید و دل از جای رفت | |
| رنگ رویم را نمی‌بینی چو زر | ز اندرون خود می‌دهد رنگم خبر | |
| حق چو سیما را معرف خوانده‌ست | چشم عارف سوی سیما مانده‌ست | |
| رنگ و بو غماز آمد چون جرس | از فرس آگه کند بانگ فرس | |
| بانگ هر چیزی رساند زو خبر | تا بدانی بانگ خر از بانگ در | |
| گفت پیغامبر به تمییز کسان | مرء مخفی لدی طی‌اللسان | |
| رنگ رو از حال دل دارد نشان | رحمتم کن مهر من در دل نشان | |
| رنگ روی سرخ دارد بانگ شکر | بانگ روی زرد دارد صبر و نکر | |
| در من آمد آنک دست و پا برد | رنگ رو و قوت و سیما برد | |
| آنک در هر چه در آید بشکند | هر درخت از بیخ و بن او بر کند | |
| در من آمد آنک از وی گشت مات | آدمی و جانور جامد نبات | |
| این خود اجزا اند کلیات ازو | زرد کرده رنگ و فاسد کرده بو | |
| تا جهان گه صابرست و گه شکور | بوستان گه حله پوشد گاه عور | |
| آفتابی کو بر آید نارگون | ساعتی دیگر شود او سرنگون | |
| اختران تافته بر چار طاق | لحظه لحظه مبتلای احتراق | |
| ماه کو افزود ز اختر در جمال | شد ز رنج دق او همچون خیال | |
| این زمین با سکون با ادب | اندر آرد زلزله‌ش در لرز تب | |
| ای بسا که زین بلای مر دریگ | گشته است اندر جهان او خرد و ریگ |