| باز نور نور دل نور خداست | کو ز نور عقل و حس پاک و جداست | |
| شب نبد نور و ندیدی رنگها | پس به ضد نور پیدا شد ترا | |
| دیدن نورست آنگه دید رنگ | وین به ضد نور دانی بی‌درنگ | |
| رنج و غم را حق پی آن آفرید | تا بدین ضد خوش‌دلی آید پدید | |
| پس نهانیها بضد پیدا شود | چونک حق را نیست ضد پنهان بود | |
| که نظر پر نور بود آنگه برنگ | ضد به ضد پیدا بود چون روم و زنگ | |
| پس به ضد نور دانستی تو نور | ضد ضد را می‌نماید در صدور | |
| نور حق را نیست ضدی در وجود | تا به ضد او را توان پیدا نمود | |
| لاجرم ابصار ما لا تدرکه | و هو یدرک بین تو از موسی و که | |
| صورت از معنی چو شیر از بیشه دان | یا چو آواز و سخن ز اندیشه دان | |
| این سخن و آواز از اندیشه خاست | تو ندانی بحر اندیشه کجاست | |
| لیک چون موج سخن دیدی لطیف | بحر آن دانی که باشد هم شریف | |
| چون ز دانش موج اندیشه بتاخت | از سخن و آواز او صورت بساخت | |
| از سخن صورت بزاد و باز مرد | موج خود را باز اندر بحر برد | |
| صورت از بی‌صورتی آمد برون | باز شد که انا الیه راجعون | |
| پس ترا هر لحظه مرگ و رجعتیست | مصطفی فرمود دنیا ساعتیست | |
| فکر ما تیریست از هو در هوا | در هوا کی پاید آید تا خدا | |
| هر نفس نو می‌شود دنیا و ما | بی‌خبر از نو شدن اندر بقا | |
| عمر همچون جوی نو نو می‌رسد | مستمری می‌نماید در جسد | |
| آن ز تیزی مستمر شکل آمده‌ست | چون شرر کش تیز جنبانی بدست |