| کین سبب را آن سبب آورد پیش | بی‌سبب کی شد سبب هرگز ز خویش | |
| و آن سببها کانبیا را رهبرند | آن سببها زین سببها برترند | |
| این سبب را آن سبب عامل کند | باز گاهی بی بر و عاطل کند | |
| این سبب را محرم آمد عقلها | و آن سببهاراست محرم انبیا | |
| این سبب چه بود بتازی گو رسن | اندرین چه این رسن آمد بفن | |
| گردش چرخه رسن را علتست | چرخه گردان را ندیدن زلتست | |
| این رسنهای سببها در جهان | هان و هان زین چرخ سرگردان مدان | |
| تا نمانی صفر و سرگردان چو چرخ | تا نسوزی تو ز بی‌مغزی چو مرخ | |
| باد آتش می‌شود از امر حق | هر دو سرمست آمدند از خمر حق | |
| آب حلم و آتش خشم ای پسر | هم ز حق بینی چو بگشایی بصر | |
| گر نبودی واقف از حق جان باد | فرق کی کردی میان قوم عاد | |
| هود گرد ممنان خطی کشید | نرم می‌شد باد کانجا می‌رسید | |
| هر که بیرون بود زان خط جمله را | پاره پاره می‌گسست اندر هوا | |
| همچنین شیبان راعی می‌کشید | گرد بر گرد رمه خطی پدید | |
| چون بجمعه می‌شد او وقت نماز | تا نیارد گرگ آنجا ترک‌تاز | |
| هیچ گرگی در نرفتی اندر آن | گوسفندی هم نگشتی زان نشان | |
| باد حرص گرگ و حرص گوسفند | دایره‌ی مرد خدا را بود بند | |
| همچنین باد اجل با عارفان | نرم و خوش همچون نسیم یوسفان | |
| آتش ابراهیم را دندان نزد | چون گزیده‌ی حق بود چونش گزد | |
| ز آتش شهوت نسوزد اهل دین | باقیان را برده تا قعر زمین |