| بانگ می‌زد درمیان آن گروه | پر همی شد جان خلقان از شکوه | |
| خلق خود را بعد از آن بی‌خویشتن | می‌فکندند اندر آتش مرد و زن | |
| بی‌موکل بی‌کشش از عشق دوست | زانک شیرین کردن هر تلخ ازوست | |
| تا چنان شد کان عوانان خلق را | منع می‌کردند کتش در میا | |
| آن یهودی شد سیه‌رو و خجل | شد پشیمان زین سبب بیماردل | |
| کاندر ایمان خلق عاشق‌تر شدند | در فنای جسم صادق‌تر شدند | |
| مکر شیطان هم درو پیچید شکر | دیو هم خود را سیه‌رو دید شکر | |
| آنچ می‌مالید در روی کسان | جمع شد در چهره‌ی آن ناکس آن | |
| آنک می‌درید جامه‌ی خلق چست | شد دریده آن او ایشان درست |