| ممنان را برد باشد عاقبت | بر منافق مات اندر آخرت | |
| گرچه هر دو بر سر یک بازی‌اند | هر دو با هم مروزی و رازی‌اند | |
| هر یکی سوی مقام خود رود | هر یکی بر وفق نام خود رود | |
| ممنش خوانند جانش خوش شود | ور منافق تیز و پر آتش شود | |
| نام او محبوب از ذات وی است | نام این مبغوض از آفات وی است | |
| میم و واو و میم و نون تشریف نیست | لطف ممن جز پی تعریف نیست | |
| گر منافق خوانیش این نام دون | همچو کزدم می‌خلد در اندرون | |
| گرنه این نام اشتقاق دوزخست | پس چرا در وی مذاق دوزخست | |
| زشتی آن نام بد از حرف نیست | تلخی آن آب بحر از ظرف نیست | |
| حرف ظرف آمد درو معنی چون آب | بحر معنی عنده ام الکتاب | |
| بحر تلخ و بحر شیرین در جهان | در میانشان برزخ لا یبغیان | |
| وانگه این هر دو ز یک اصلی روان | بر گذر زین هر دو رو تا اصل آن | |
| زر قلب و زر نیکو در عیار | بی محک هرگز ندانی ز اعتبار | |
| هر که را در جان خدا بنهد محک | هر یقین را باز داند او ز شک | |
| در دهان زنده خاشاکی جهد | آنگه آرامد که بیرونش نهد | |
| در هزاران لقمه یک خاشاک خرد | چون در آمد حس زنده پی ببرد | |
| حس دنیا نردبان این جهان | حس دینی نردبان آسمان | |
| صحت این حس بجویید از طبیب | صحت آن حس بجویید از حبیب | |
| صحت این حس ز معموری تن | صحت آن حس ز تخریب بدن | |
| راه جان مر جسم را ویران کند | بعد از آن ویرانی آبادان کند |