| این ندانستند ایشان از عمی | هست فرقی درمیان بی‌منتهی | |
| هر دو گون زنبور خوردند از محل | لیک شد زان نیش و زین دیگر عسل | |
| هر دو گون آهو گیا خوردند و آب | زین یکی سرگین شد و زان مشک ناب | |
| هر دو نی خوردند از یک آب‌خور | این یکی خالی و آن پر از شکر | |
| صد هزاران این چنین اشباه بین | فرقشان هفتاد ساله راه بین | |
| این خورد گردد پلیدی زو جدا | آن خورد گردد همه نور خدا | |
| این خورد زاید همه بخل و حسد | وآن خورد زاید همه نور احد | |
| این زمین پاک و آن شوره‌ست و بد | این فرشته‌ی پاک و آن دیوست و دد | |
| هر دو صورت گر به هم ماند رواست | آب تلخ و آب شیرین را صفاست | |
| جز که صاحب ذوق کی شناسد بیاب | او شناسد آب خوش از شوره آب | |
| سحر را با معجزه کرده قیاس | هر دو را بر مکر پندارد اساس | |
| ساحران موسی از استیزه را | برگرفته چون عصای او عصا | |
| زین عصا تا آن عصا فرقیست ژرف | زین عمل تا آن عمل راهی شگرف | |
| لعنة الله این عمل را در قفا | رحمة الله آن عمل را در وفا | |
| کافران اندر مری بوزینه طبع | آفتی آمد درون سینه طبع | |
| هرچه مردم می‌کند بوزینه هم | آن کند کز مرد بیند دم بدم | |
| او گمان برده که من کردم چو او | فرق را کی داند آن استیزه‌رو | |
| این کند از امر و او بهر ستیز | بر سر استیزه‌رویان خاک ریز | |
| آن منافق با موافق در نماز | از پی استیزه آید نه نیاز | |
| در نماز و روزه و حج و زکات | با منافق ممنان در برد و مات |