| بود بقالی و وی را طوطیی | خوش‌نوایی سبز و گویا طوطیی | |
| بر دکان بودی نگهبان دکان | نکته گفتی با همه سوداگران | |
| در خطاب آدمی ناطق بدی | در نوای طوطیان حاذق بدی | |
| جست از سوی دکان سویی گریخت | شیشه‌های روغن گل را بریخت | |
| از سوی خانه بیامد خواجه‌اش | بر دکان بنشست فارغ خواجه‌وش | |
| دید پر روغن دکان و جامه چرب | بر سرش زد گشت طوطی کل ز ضرب | |
| روزکی چندی سخن کوتاه کرد | مرد بقال از ندامت آه کرد | |
| ریش بر می‌کند و می‌گفت ای دریغ | کافتاب نعمتم شد زیر میغ | |
| دست من بشکسته بودی آن زمان | که زدم من بر سر آن خوش زبان | |
| هدیه‌ها می‌داد هر درویش را | تا بیابد نطق مرغ خویش را | |
| بعد سه روز و سه شب حیران و زار | بر دکان بنشسته بد نومیدوار | |
| می‌نمود آن مرغ را هر گون نهفت | تا که باشد اندر آید او بگفت | |
| جولقیی سر برهنه می‌گذشت | با سر بی مو چو پشت طاس و طشت | |
| آمد اندر گفت طوطی آن زمان | بانگ بر درویش زد چون عاقلان | |
| کز چه ای کل با کلان آمیختی | تو مگر از شیشه روغن ریختی | |
| از قیاسش خنده آمد خلق را | کو چو خود پنداشت صاحب دلق را | |
| کار پاکان را قیاس از خود مگیر | گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر | |
| جمله عالم زین سبب گمراه شد | کم کسی ز ابدال حق آگاه شد | |
| همسری با انبیا برداشتند | اولیا را همچو خود پنداشتند | |
| گفته اینک ما بشر ایشان بشر | ما و ایشان بسته‌ی خوابیم و خور |