| نام شهری گفت و زان هم در گذشت | رنگ روی و نبض او دیگر نگشت | |
| خواجگان و شهرها را یک به یک | باز گفت از جای و از نان و نمک | |
| شهر شهر و خانه خانه قصه کرد | نه رگش جنبید و نه رخ گشت زرد | |
| نبض او بر حال خود بد بی‌گزند | تا بپرسید از سمرقند چو قند | |
| نبض جست و روی سرخ و زرد شد | کز سمرقندی زرگر فرد شد | |
| چون ز رنجور آن حکیم این راز یافت | اصل آن درد و بلا را باز یافت | |
| گفت کوی او کدامست در گذر | او سر پل گفت و کوی غاتفر | |
| گفت دانستم که رنجت چیست زود | در خلاصت سحرها خواهم نمود | |
| شاد باش و فارغ و آمن که من | آن کنم با تو که باران با چمن | |
| من غم تو می‌خورم تو غم مخور | بر تو من مشفق‌ترم از صد پدر | |
| هان و هان این راز را با کس مگو | گرچه از تو شه کند بس جست و جو | |
| خانه‌ی اسرار تو چون دل شود | آن مرادت زودتر حاصل شود | |
| گفت پیغامبر که هر که سر نهفت | زود گردد با مراد خویش جفت | |
| دانه چون اندر زمین پنهان شود | سر او سرسبزی بستان شود | |
| زر و نقره گر نبودندی نهان | پرورش کی یافتندی زیر کان | |
| وعده‌ها و لطفهای آن حکیم | کرد آن رنجور را آمن ز بیم | |
| وعده‌ها باشد حقیقی دل‌پذیر | وعده‌ها باشد مجازی تا سه گیر | |
| وعده‌ی اهل کرم گنج روان | وعده‌ی نا اهل شد رنج روان |