| در تصور ذات او را گنج کو | تا در آید در تصور مثل او | |
| چون حدیث روی شمس الدین رسید | شمس چارم آسمان سر در کشید | |
| واجب آید چونک آمد نام او | شرح کردن رمزی از انعام او | |
| این نفس جان دامنم بر تافتست | بوی پیراهان یوسف یافتست | |
| کز برای حق صحبت سالها | بازگو حالی از آن خوش حالها | |
| تا زمین و آسمان خندان شود | عقل و روح و دیده صد چندان شود | |
| لاتکلفنی فانی فی الفنا | کلت افهامی فلا احصی ثنا | |
| کل شیء قاله غیرالمفیق | ان تکلف او تصلف لا یلیق | |
| من چه گویم یک رگم هشیار نیست | شرح آن یاری که او را یار نیست | |
| شرح این هجران و این خون جگر | این زمان بگذار تا وقت دگر | |
| قال اطعمنی فانی جائع | واعتجل فالوقت سیف قاطع | |
| صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق | نیست فردا گفتن از شرط طریق | |
| تو مگر خود مرد صوفی نیستی | هست را از نسیه خیزد نیستی | |
| گفتمش پوشیده خوشتر سر یار | خود تو در ضمن حکایت گوش‌دار | |
| خوشتر آن باشد که سر دلبران | گفته آید در حدیث دیگران | |
| گفت مکشوف و برهنه بی‌غلول | بازگو دفعم مده ای بوالفضول | |
| پرده بردار و برهنه گو که من | می‌نخسپم با صنم با پیرهن | |
| گفتم ار عریان شود او در عیان | نه تو مانی نه کنارت نه میان | |
| آرزو می‌خواه لیک اندازه خواه | بر نتابد کوه را یک برگ کاه | |
| آفتابی کز وی این عالم فروخت | اندکی گر پیش آید جمله سوخت |