| ای ز شب وصل گرانمایه‌تر | وز علم صبح سبک سایه‌تر | |
| سایه صفت چند نشینی به غم | خیز که بر پای نکوتر علم | |
| چون ملکان عزم شد آمد کنند | نقل بنه پیشتر از خود کنند | |
| گر ملکی عزم ره آغاز کن | زین به نوا تر سفری ساز کن | |
| پیشتر از خود بنه بیرون فرست | توشه فردای خود اکنون فرست | |
| خانه زنبور پر از انگبین | از پی آنست که شد پیش بین | |
| مور که مردانه صفی می‌کشد | از پی فردا علفی می‌کشد | |
| هر که جهان خواهد کاسانخورد | تابستان برگ زمستان خورد | |
| جز من و تو هر که در این طاعتند | صیرفی گوهر یکساعتند | |
| همت کس عاقبت اندیش نیست | بینش کس تا نفسی بیش نیست | |
| منزل ما کز فلکش بیشیست | منزلت عاقبت اندیشیست | |
| نیست بهر نوع که بینم بسی | عاقبت اندیشتر از ما کسی | |
| کامه وقت ارچه ز جان خوشترست | عاقبت اندیشی ازان خوشترست | |
| ما که ز صاحب خبران دلیم | گوهرییم ار چه ز کان گلیم | |
| ز آمدنی آمده ما را اثر | وز شدنیها شده صاحب نظر | |
| خوانده به جان ریزه اندیشناک | ابجد نه مکتب ازین لوح خاک | |
| کس نه بدین داغ تو بودی و من | نوبر این باغ تو بودی و من | |
| خاک تو آنروز که می‌بیختند | از پی معجون دل آمیختند | |
| خاک تو آمیخته رنجهاست | در دل این خاک بسی گنجهاست | |
| قیمت این خاک به واجب شناس | خاکسپاسی بکن ای ناسپاس |