| پیشتر از پیشتران وجود | کاب نخوردند ز دریای جود | |
| در کف این ملک یساری نبود | در ره این خاک غباری نبود | |
| وعده تاریخ به سر نامده | لعبتی از پرده به در نامده | |
| روز و شب آویزش پستی نداشت | جان و تن آمیزش هستی نداشت | |
| کشمکش جور در اعضا هنوز | کن مکن عدل نه پیدا هنوز | |
| فیض کرم کرد مواسای خویش | قطره‌ای افکند ز دریای خویش | |
| حالی از آن قطره که آمد برون | گشت روان این فلک آبگون | |
| زاب روان گرد برانگیختند | جوهر تو ز آن عرض آمیختند | |
| چونکه تو برخیزی ازین کارگاه | باشد برخاسته گردی ز راه | |
| ای خنک آنشب که جهان بیتو بود | نقش تو بیصورت و جان بیتو بود | |
| چشم فلک فارغ ازین جستجوی | گوش زمین رسته ازین گفتگوی | |
| تا تو درین ره ننهادی قدم | شکر بسی داشت وجود از عدم | |
| فارغ از آبستنیت روز و شب | نامیه عنین و طبیعت عزب | |
| باغ جهان زحمت خاری نداشت | خاک سراسیمه غباری نداشت | |
| طالع جوزا که کمر بسته بود | از ورم رگ زدنت رسته بود | |
| مه که سیه‌روی شدی در زمین | طشت تو رسواش نکردی چنین | |
| زهره هنوز آب درین گل نریخت | شهپر هاروت به بابل نریخت | |
| از تو مجرد زمی و آسمان | توبه کنار و غم تو در میان | |
| تا به تو طغرای جهان تازه گشت | گنبد پیروزه پر آوازه گشت | |
| از بدی چشم تو کوکب نرست | کوکبه مهد کواکب شکست |