| ای به زمین بر چو فلک نازنین | نازکشت هم فلک و هم زمین | |
| کار تو زانجا که خبر داشتی | برتر از آن شد که تو پنداشتی | |
| اول از آن دایه که پرورده‌ای | شیر نخوردی که شکر خورده‌ای | |
| نیکوئیت باید کافزون بود | نیکوئی افزون‌تر ازین چون بود | |
| کز سر آن خامه که خاریده‌اند | نغز نگاریت نگاریده‌اند | |
| رشته جان بر جگرت بسته‌اند | گوهر تن بر کمرت بسته‌اند | |
| به که ضعیفی که درین مرغزار | آهوی فربه ندود با نزار | |
| جانورانی که غلام تواند | مرغ علف خواره دام تواند | |
| چون تو همائی شرف کار باش | کم خور و کم گوی و کم آزار باش | |
| هر که تو بینی ز سپید و سیاه | بر سر کاریست در این کارگاه | |
| جغد که شومست به افسانه در | بلبل گنجست به ویرانه در | |
| هر که در این پرده نشانیش هست | در خور تن قیمت جانیش هست | |
| گرچه ز بحر توبه گوهر کمند | چون تو همه گوهری عالمند | |
| بیش و کمی را که کشی در شمار | رنج به قدر دیتش چشم دار | |
| نیک و بد ملک به کار تواند | در بد و نیک آینه‌دار تواند | |
| کفش دهی باز دهندت کلاه | پرده‌دری پرده درندت چو ماه | |
| خیز و مکن پرده‌دری صبح‌وار | تا چو شبت نام بود پرده‌دار | |
| پرده زنبور گل سوریست | وان تو این پرده زنبوریست | |
| چند پری چون مگس از بهر قوت | در دهن این تنه عنکبوت | |
| پردگیانی که جهان داشتند | راز تو در پرده نهان داشتند |